dzisiaj istiklal

Taki specjalny dzień dzisiaj, bo wyszłam z tzw. pudełka i spotkałam się z Poloniom. I to tak od razu na głęboką wodę, bo nie tylko jedną Polonkę, ale aż trzy i dwóch Polonów spotkałam. Tak, na głęboką wodę. Tak. Żyję, dziękuję za troskę.

Ignorując zapowiedzi kolejnego zgromadzenia na Taksim o 7pm, zaryzykowałam i zdecydowałam się na spotkanie na Istiklal Cd., czyli na głównym deptaku prowadzącym do placu Taskim i parku Gezi. Szłam od Galata, czyli od B do A.

Przez 3/4 drogi było spokojnie, lokalesi i turyści. Relaks. Jednak im bliżej Taksim, tym więcej się działo. Minęły mnie grupki skandujące swoje hasła, cztery osoby z tęczową flagą. I słyszałam gwizdy ze strony Taksim. Złowieszcze gwizdy.

Ale nadzieja matką głupich, więc cały czas oczami wyobraźni widziałam całkiem przyjemny wieczór (pzypomnę: protesty i Polonia, to nie może się dobrze skończyć) i bezpieczną podróż powrotną dolmuşem do Azji.

Moją Polonkę rozpoznałam od razu, ale na wszelki wypadek tylko gapiłam się w nią intensywnie, ona z resztą we mnie też, ale w dodatku zmarszczyła brwi i z szelmowskim uśmiechem rzuciła sorry, i am just waiting for someone. No to ja, że me too i ona koszyczek? i ja, że tak i w ogóle super.

Tutaj taka dygresja. Umówiłyśmy się na spotkanie i koleżanka Polonka zaproponowała Mango jako punkt spotkania. Pytam w domu ty wiesz, to mango to jakiś sklep z ciuchami? bo ja nie wiem i usłyszałam pełne niedowierzania i z lekka oburzonym głosem ej no weeeźźź nie przesadzaj, to jest międzynarodowy brand…

…i jeszcze taka zupełnie inna dygresja: a ten komentarz to od mojego wujka, on jest bratem ciotecznym mojego taty – jak kuzyn…  tłumaczę HAHAHAHA co za bzdura. No to pytam kim w takim razie jest kuzyn mojego taty? i słyszę to tylko krewny, ale nie twój wujek. Wujek to rodzony brat ojca, HAHAHAHA…. (odpalam wikipedię) HAHAHAHAHA no co za bzdura!

Ale wracając do: poszłyśmy do pubu nieopodal. Pozwolę sobie przedstawić gdzie i jak.

Boczna uliczka od Istiklal w kształcie spłaszczonej podkowy, a tam bardzo fajnie zlokalizowany pub, przechodziłam wielokrotnie, a dopiero w domu mi się przypomniało, że nawet raz się zatrzymałam tam na piwo. Przyjemnie, bo uliczka taka zauliczka, ludzie siedzą na zewnątrz na krzesłach albo na ziemi z poduszkami pod siedzeniem, a nad uliczką rośnie jakaś roślinność i tworzy zielony dach. Słowem – relaks.

Zamówiłyśmy po małej butelce Efesa, gadu gadu, pierdu pierdu, ale jednocześnie nasłuchiwałyśmy odgłosów z Istiklal. Nie brzmiały optymistycznie. Zdecydowałyśmy się przedostać już teraz, jak najszybciej, do Azji. Koleżanka Polonka zakotwiczy się u znajomych, również Polonków, a ja zostanę eskortowana do domu przez zatroskanego przyjaciela Turka. Ale to później.

Najpierw w lekkiej panice piłyśmy piwo i obserwowałyśmy jakby wzmożony ruch na naszej małej uliczce. Zapłaciłyśmy i poszłyśmy w prawo; miałyśmy dojść do Istiklal i do punktu A (patrz: pierwsza mapa) i dalej do portu. Jednak gdy tylko zobaczyłyśmy Istiklal, zobaczyłyśmy też sławetne białe kaski przepracowanej policji i zarządziłyśmy natychmiastowy odwrót. Na szczęście od naszej malej uliczki odbiegała jeszcze jedna, w stronę Bosforu (ta żółta w dół).

No to tak pi razy oko tyle adrenaliny, nic się nie stało (nam). Potem to już tylko podróż promem przez Bosfor wraz ze skandującym tłumem, wdrapywanie się ciemną i stromą klatką schodową na dachowy taras kadiköyjskiego mieszkania, zażegnane zagrożenie wysłuchania łyski moja żono i jednak pełne ulgi ufff, że Polonia Polonii nierówna. Był też jeden pan Turek, który przybył właśnie z Taksim i poinformował, że tym razem z armatek puszczali czystą wodę. Na pewno ze względu na upał – kiedyś widziałam takie kurtyny wodne w Warszawie, gdy spragnieni słońca Polacy uciekali przed upałem:

Advertisements